حاج حسین قنبری

صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ  ……  هـرچه کـردم هـمه از دولـت قـرآن کــردم

شاید بسیاری از اهالی تهران، اسم “حاج آقا نباتی” را شنیده باشند. پیر مهری که با دادن نبات متبرک و خواندن دعا بیماران لاعلاج را شفا میدهد. حاج حسین قنبری قائم معروف به حاج آقا نباتی از شاگردان عارف بزرگوار مرحوم استاد «سید ابوالحسن حافظیان» (از شاگردان شیخ حسنعلی اصفهانی(نخودکی)) است که در جوانی با رعایت ارشادات ایشان به مقاماتی دست میابد تا جایی که استاد ایشان بشارت میدهند: “الحمدلله که اشتباه نکردم و بعد از 26 سال آن کسی را که میخواستم پیدا کردم … از امروز شما میتوانید برای امراض اشخاص طلب شفا کنید” … و سال هاست که منزل ایشان،محل رجوع مومنین است تا به واسطه ایشان به منبع بی پایان لطف الهی متصل شوند و با شستشوی خویش در دریای بی کران رحمت الهی از بیماری های روحی و جسمی رهایی یابند. این مستند، به معرفی حاج حسین قنبری و موارد متعدد از افرادی میپردازد که به دست ایشان شفا یافته اند.

نشانی منزلش میان اهالی منطقه یک، شهره است. دو کلمه «دکتر» و «نباتی» به هر منظور و از دهان هر کس بیرون بیاید و هر چند پیش درآمد جمله ای طولانی باشد، برای ساکنان خیابان جنب ایستگاه آتش نشانی دزاشیب کفایت می کند تا انگشتشان را به سمت کوچه ای نشانه روند و خانه ای قدیمی را نشان دهند که تمام ایام سال کانون توجه خانواده های بیماران لاعلاج و بدحال است. «دکترنباتی» در این خانه «امید به زندگی» با کمک «شفابخش مطلق» هدیه می دهد.

اینکه باور قلبی و نقطه اتصال روحی عده ای با خداوند به حدی است که اثرش، شعاعی به اندازه بیدار کردن امید زندگی و شفا یافتن هزاران نفر دارد، حقیقت محض است. «دکترنباتی» هم جزو همین دسته محسوب می شود. وی از سال ها پیش به چهره ای مشهور برای درمان بیماری های لاعلاج تبدیل شده و آوازه اش در جای جای نقاطی که بیماری با ناخوشی مزمن دست و پنجه نرم می کند، رفته است. البته به حق می توان این پیرمرد خوش برخورد را از نوادر روزگار و شاید از آنهایی دانست که فقط یک بار متولد می شوند، چرا که او بدون استفاده از دارو تنها با تکه ای نبات که دعای خاصی روی آن می خواند و صدالبته امید به خداوند، تاکنون هزاران نفر را از انتهای راه زندگی به آغوش گرم و مشتاق خانواده هایشان باز گردانده است. شهرت او به «نباتی» از همین جا سرچشمه می گیرد. هر چند عده ای با اشاره به تابلویی که در سر در خانه اش جا خوش کرده و ساعت ملاقات بیماران را در خود جای داده است، نام واقعی اش را «قائم قنبری» می دانند، اما همه او را با عنوان «حاجی نباتی» می شناسند.

استاد سید ابوالحسن حافظیان ( استاد حاج آقا نباتی )

خدا نکند روزی گرهی در کارتان بیفتد اما اگر گذرتان به خیابان شهید رمضانی و دارالشفای قائم افتاد، نگاهی به در ورودی آن بیندازید. اگر جای خالی دیدید جایزه دارید. هر کس حرف دلش را با خودکار یا ماژیک روی در نوشته است: «حاج آقا! آمدیم از راه دور مریض سرطانی داریم، التماس دعا ….»، «دکترنباتی؛ خانوادگی ناراحتی اعصاب داریم، التماس دعا …» و بعضی مشکلات دنیایی شان را با دکتر نباتی در میان گذاشته اند: «حاج آقا مستأجریم التماس دعا…» البته برخی از این خطوط با سماجت خودشان را در تیررس نگاهتان جای می دهند و بعضی با بی حالی و بی رمقی آخرین تلاش خود را برای ماندن روی در ورودی به کار بسته اند. خواندن این همه درد دل که حتی روی زنگی که دکمه اش از جا درآمده مهارت خاصی می طلبد.

حاج آقا قنبری در کنار استاد

با این همه اگر خدای ناکرده خواستید برای مریضی که از او قطع امید کرده اند کاری انجام دهید، به این خانه بیایید، خرجی ندارد دکتر نباتی حتی نبات را هم مجانی به شما می دهد. فقط کافی است چاقوی جراحی بدن بیمار را لمس نکرده باشد. اگر نشانی را پیدا نکردید، نگران نباشید. مغازه دارها عادت کرده اند روزی هزاربار پس از شنیدن نام «دکترنباتی» از پشت پیشخوان بیرون بیایند و خانه این پزشک بی دارو اما شفابخش را نشانتان بدهد.

حاج حسین قنبری قائم